?#حدیث_روز ?
?امام كاظم (ع)
«لَيْسَ حُسْنُ الْجِوَارِ كَفَّ الْأَذَى وَ لَكِنَّ حُسْنَ الْجِوَارِ الصَّبْرُ عَلَى الْأَذَى»
«خوش همسايگى تنها اين نيست كه آزار نرسانى، بلكه خوش همسايگى اين است كه در برابر آزار و اذيت همسايه صبر داشته باشى.»
? #منبع : تحف العقول ص 409
? #احکام_روزانه ?
«سود پول»
? پرسش:
آیا شخص مى تواند نزد دیگران پول بگذارد و هر ماه سود آن را دریافت کند؟
? پاسخ:
همه مراجع: اگر سپردن اموال نزد دیگران، تحت عنوان یکى از عقدهاى صحیح با رعایت شرایط شرعى باشد، اشکال ندارد ؛ ولى اگر به عنوان قرض باشد و در آن شرط سود شود، ربا و حرام است.
? «سرزنش آقازاده ی خائن، و بی ارزش بودن او» ?
? امام علی علیه در نامه به منذر بن جارود می فرماید:
شايستگى پدرت، مرا درباره تو گرفتارِ خوش بينى ساخت و گمان کردم تو هم پيرو هدايت و سيره او هستى و راه و رسم او را دنبال مى کنى. ناگهان به من گزارش داده شد که تو در پيروى از هواى نفست چيزى فروگذار نمى کنى و براى سراى ديگرت ذخيره اى باقى نمى گذارى، با ويرانى آخرتت دنيايت را آباد مى سازى و به بهاى قطع رابطه با دينت با خويشاوندانت پيوند برقرار مى سازى (و به گمان خود صله رحم مى کنى).
اگر آنچه از تو به من رسيده است درست باشد شتر (بارکش) خانواده ات و بند کفشت از تو بهتر است و کسى که داراى صفات تو باشد نه شايستگى اين را دارد که حفظ مرزى را به او بسپارند و نه کار مهمى به وسيله او اجرا شود، نه قدر او را بالا ببرند، نه در حفظ امانت شريکش سازند و نه در جمع آورى حقوق بيت المال به او اعتماد کنند. به محض رسيدن اين نامه به سوى من حرکت کن! إنْ شاءَالله.
مرحوم سيد رضى مى گويد: منذر بن جارود همان کسى است که اميرمؤمنان على(عليه السلام) درباره اش فرمود: او آدم متکبرى است; پيوسته (از روى تکبر) به اين طرف و آن طرف قامت خود مى نگرد و در لباس گران قيمتى که پوشيده همچون متکبران گام بر مى دارد و مراقب است حتى بر کفشش گرد و غبار ننشيند!
#منبع : نهج البلاغه / نامه 71
«لعن و نفرين در زيات عاشورا»
✍️حاج آقا قرائتی: ما نفرين و لعن به دشمنان خدا را از انبيا ياد گرفته ايم «لُعِنَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِن بَنِي إِسْرَائِيلَ». كافران به زبان داوود و عيسى (عليه السلام) لعن شدهاند. ما نفرين را از سيره ى پيامبر اسلام آموخته ايم كه در ماجراى مباهله فرمود: ما با هم مباهله مي کنيم و لعنت خدا را براى دروغگويان قرار مى دهيم. «ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ »
? #حکایت_آموزنده ?
گویند که زمانی در شهری دو عالم می زیستند . روزی یکی از دو عالم که بسیار پرمدعا بود ٬ کاسه گندمی بدست گرفت و بر جمعی وارد شد و گفت :
” این کاسه گندم من هستم ” ( از نظر علم و … ) و سپس دانه گندمی از آن برداشت و گفت :
” و این دانه گندم هم فلان عالم است ” و شروع کرد به تعریف از خود .
خبر به گوش آن عالم فرزانه رسید . فرمود به او بگوئید :
” آن یک دانه گندم هم خودش است ٬ من هیچ نیستم