ساقی کوثر

? #انتخابات ?

? «هتک حرمت شورای نگهبان»

مقام معظم رهبری:

قانون اساسی ستون فقرات نظام است؛ در حقیقت مرکز اصلی سلسله اعصاب نظام است؛ معیار و ضابطه است و شورای نگهبان نمیگذارد که دستگاههای کشور از قانون اساسی منحرف شوند؛ نمیگذارد که قوانینِ مخالف قانون اساسی، تصویب و اجرا شود. چنین دستگاهی که این همه اهمیت دارد، باید ابهّت و اقتدار و تکریم و حرمتش حفظ شود. هم خود آقایان محترمی که در این شورا و یا منتسب به این شورا هستند - مثل شما آقایان - بایستی این ابهّت و احترام و حرمت را حفظ کنند، هم دیگران که در بیرون شورا هستند.

مبادا خدای نکرده کسی از هیأتهای نظّار در گوشه‌ای از کشور کاری کند که دهان بدخواهی را باز کند و احترام شورای نگهبان هتک شود؛ یا در بیان مطالب طوری حرف زده شود که احیاناً کسانی به عنوان اعتراض - نه از سر خیرخواهی - حرمت شورای نگهبان را هتک کنند. کسانی هم که در بیرون این مجموعه هستند، همین‌طور باید رعایت کنند.

آنهایی که قلمی به‌دستشان هست، تریبونی در اختیارشان هست، بفهمند که اعتراض کردن، بی احترامی کردن و هتک حرمت شورای نگهبان، خطای کوچکی نیست. قابل قبول و قابل تحمّل نیست.

?«نکاتی در باب رفتارهای مدیر» ?

حضرت علی علیه السلام در نامه به مالک اشتر می فرماید:

از عجله در کارهايى که وقتش نرسيده است جداً بپرهيز و از کوتاهى در آن کارها که امکانات عمل آن فراهم شده خوددارى کن، از لجاجت در امورى که مبهم و مجهول است بپرهيز و (نيز) از سستى در انجام آن به هنگامى که روشن شود برحذر باش. (آرى) هر امرى را در جاى خويش و هر کارى را به موقع خود انجام ده.

از امتياز خواهى براى خود در آنچه مردم در آن مساوى اند جدّاً بپرهيز و از غفلت در انجام آنچه مربوط به توست و در برابر چشمان مردم واضح و روشن است برحذر باش، چرا که به هر حال در برابر مردم نسبت به آن مسئولى و به زودى پرده از کارهايت کنار مى رود و انتقام مظلوم از تو گرفته مى شود. به هنگام خشم، خويشتن دار باش و از تندى و تيزى خود، و قدرت دست، و خشونت زبانت بکاه و براى پرهيز از اين امور از انجام کارهاى شتاب زده و سخنان ناسنجيده و اقدام به مجازات، برحذر باش تا خشم تو فرو نشيند و مالک خويشتن گردى و هرگز در اين زمينه حاکم بر خود نخواهى شد مگر اينکه بسيار به ياد قيامت و بازگشت به سوى پرودگارت باشى.

? #منبع : نهج البلاغه / نامه 53

?پرسش
امام خمینی (ره) فرمود: نگویید «من. این من از شیطان است» ولی خود فرمود: «من دولت تعیین می ‌کنم» پاسخ این شبهه ‌ای که طرح می ‌کنند چیست؟!

?پاسخ
همان ‌طور که از سیاق کلام ایشان مشهود است، بدیهی است منظور ایشان این نبوده که واژه ‌ی «من» و کاربردهایش از ادبیات فارسی حذف شود و دیگر هیچ فعلی به فاعلش اطلاق نگردد و مثلاً دیگر کسی نگوید: من می‌ روم – من می‌ آیم – من غذا می ‌خورم – من می‌ جنگم – من نماز می ‌خوانم یا …، بلکه پرهیز از «منیّت» و خود بزرگ بینی، آن هم در مقابل خداوند متعال و اسلام عزیز بوده است.

آن «من» که شیطان گفت و موجب اخراجش از ظل رحمت الهی گردید، «منِ» استکباری و «خود بزرگ ‌بینی»، آن هم در مقابل اراده و امر الهی بود. چنان چه وقتی خداوند متعال از او می ‌پرسد: چرا وقتی امر کردم که سجده کنید، تو سجده نکردی، آیا تکبر کردی، یا این از گروه «عالّین» [که امر سجده بر آنها دلالت نداشت] بودی؟ و ابلیس پاسخ داد: «من از او بهترم»! یعنی تکبر کرد.

این بیان ژرف حضرت امام خمینی (ره) نیز در پاسخ «من، من» گفتن ‌های بنی ‌صدر فراری بود. او گمان کرده بود که اگر مردم به او رأی دادند، او را بر خدا و اسلام نیز ترجیح داده‌ اند و با تکیه به آن، مرتب در مقابل اسلام «من، من» می ‌کرد. لذا امام بدین مضمون فرمود: که نگویید من، این من از شیطان است. و برای این که بنی ‌صدر و امثال او گمان نکنند که رأی مردم به شخص و منیّت آنهاست و بفهمند که هر اعتباری که نزد مردم دارند، از اسلام است، اشاره کردند که مردم به خاطر اسلام به شما رأی می ‌دهند و بدین مضمون فرمودند که: اگر امر واقع شود بین من و رسول ‌الله (ص) مردم رسول ‌الله (ص) را انتخاب می ‌کنند و اگر امر واقع شود بین شما و اسلام، مردم اسلام را انتخاب می ‌کنند.

پس، حضرت امام خمینی (ره) نه تنها هیچ‌گاه از باب منیّت «من» نگفت، بلکه همه بیانات، دعوت و سیره ‌ی ایشان دال بر الهی بودن ایشان است.

? پرسش
شبهه کرده‌اند که اگر ما رأی دهیم و باز کسی را به مجلس بفرسیتم که 3000 میلیارد بدزدد،‌ مسئول بوده و در آخرت مؤاخذه می‌شویم، پس نباید رأی دهیم.

? پاسخ
همگان از دوست و دشمن به جایگاه و نقش برخورداری یک نظام از مجلسی قوی و مقتدر در تداوم ثبات که مستلزم شرکت گسترده‌ی مردم است آگاه هستند. لذا دشمنان برای ضد تبلیغ و جلوگیری از این حضور گسترده، به هر حیله‌ای متوسل می‌شوند، اگر چه به رغم بی‌اعتقادی به خدا، اسلام، قیامت و …، سخن از معاد و مؤاخذه الهی در مقابل مسئولیت‌ها باشد.

حال به ساختار این شبهه و تحلیل آن می‌پردازیم:

اولاً: کلاهبرداری 3000 میلیاردی کار نماینده مجلس نبود و اصلاً کار یک شخص دولتی نیز نبود، بلکه کار یک تاجر کلاهبردار از بخش خصوصی بود. حال آیا می‌توان نتیجه گرفت که دیگر به بخش خصوصی اجازه‌ی فعالیت اقتصادی ندهیم، چون ممکن است دزدی کند و ما مسئول شویم؟

ثانیاً: بدیهی است اگر کسی دزد، فتنه‌گر،‌ جاسوس، یا به طور کلی فاسدی را بشناسد و مخصوصاً به او رأی دهد که با قدرتی که در مجلس می‌یابد، بیشتر و عمیق‌تر فتنه و فساد کند، البته مسئول بوده و در دنیا و آخرت نیز پاسخگوی خدا و خلق خدا خواهد بود و معذب می‌باشد. اما اگر به فرد صالحی رأی داد، اما او پس از رسیدن به قدرت به اصطلاح خودمان چپ کرد، رأی دهنده مسئول نیست. پس وظیفه داریم که با شناخت و بصیرت و دقت کاندیداهای مورد نظر را انتخاب کرده و رأی دهیم.

ثالثاً: عدم شرکت در انتخابات،‌ رأی مستقیم به میل و خواست امریکا، انگلیس، اسرائیل و اذناب داخلی‌شان است که قطعاً ظلم به این کشور و مردم است. حال آیا تبعیت از دشمن و گام برداشتن در تحقق اهداف او و رأی دادن به میل او مسئولیت ندارد و مورد مؤاخذه قرار نمی‌گیرد و مرتکب آن معذب نخواهد بود؟!

دقت کنیم که جنگ روانی و جنگ نرم نیز «جنگ» است و ما باید با بصیرت تمام «دشمن شناس» باشیم. جنگ نرم نیز استراتژی‌ها، تاکتیک‌ها و سلاح‌های خود را برای کشتار ما دارد و به قول حضرت امام خمینی‌(ره): «سلاح تبلیغات برّنده‌تر از سلاح جنگ است». بدیهی است اگر ما خودمان برای خودمان تصمیم نگیریم، دیگران برای ما تصمیم می‌گیرند و اگر خودمان سرنوشت خود را تقریر نکنیم، دیگران برایمان تقریر می‌کنند و دلشان برای ما نسوخته است. پس دوباره استثمار نخواهیم شد.

?پرسش
آیا می ‌توان گفت مؤمنی که در محیط دینی تربیت یافته هنری نکرده و بی‌دینی که در محیط غیر دینی تربیت یافته نیز تقصیری ندارد؟

?پاسخ
اگر به سؤال مطروحه و نتیجه ‌ی حاصله دقت بیشتری فرمایید، مشاهده خواهید نمود که هدف خاصی را در القا تعقیب می‌نماید که عبارت است از: «تطهیر» کافر، مشرک یا اهل معصیت و نیز بی ‌ارزش کردن مؤمن، درستکار و اهل تقوا.

آیا تمامی قوانین خلقت روح، روان و جسم و هم چنین ارسال انبیا، وحی و اوصیا برای این بوده که اهل کفر، شرک و نفاق «تطهیر» و اهل تقوا بی ‌ارزش گردند؟! آیا این نتیجه ‌ی معکوس نیست و اگر چه از انسان شروع می ‌شود، اما در نهایت حکمت و عدالت خداوند را زیر سؤال نمی ‌برد؟‍ پس قطعاً چنین نیست.

دقت فرمایید که هر چند شرایط محیطی تأثیرگذار است، اما اولاً خداوند فطرت همگان را یک ‌سان خلق کرده است، ثانیاً بدیهیات عقلی در همه وجود دارد، ثالثاً محیط نه انسان را مجبور می ‌نماید و نه اختیار و بینش و بصیرت را از انسان می ‌گیرد و به همین دلیل از خانواده‌ های مؤمن در محیط سالم انسان ‌های معصیت‌کار به بار می ‌آیند و از خانواده ‌های کم ایمان یا کلاً بی ‌تقید فرزندان بسیار متدین نیز بار می ‌آيند. رابعاً خداوند فرمود: خوبی و بدی هر کس را به خودش الهام می ‌کنم «فالهمها فجورها و تقواها» و خامساً خداوند متعال بر هیچ نفسی بیش از طاقت و امکانش تکلیفی ننهاده و از هر کس خواسته به اندازه ‌ی همان طاقت و امکانش حرکت کند. لذا اگر شخص به همان اندازه که می ‌فهمد، متوجه شود و حرکت نماید، هدایت خواهد شد.

نمی ‌شود گفت: یک امریکایی چون در محیط کفر است، می ‌فهمد که حفاظت از جان سگ لازم است، اما نمی‌فهمد که قتل عام یعنی چه؟ اگر مالش را ببرند می ‌فهمد که بد است، اما قصد دزدی که کرد، آموزش ندیده و ناشی از محیط و تربیت غلط است! کدام جنایتکاری، جنایت علیه خود را می ‌پذیرد و کدام خیانت ‌کاری، خیانت علیه خود را طبیعی می ‌داند؟! خداوند متعال به احوال تمامی بندگانش کاملاً آگاه بوده و اشراف دارد و به قول حضرت علی (ع) و امام حسین (ع): خداوند راجع به بهشت ‌اش گول نمی ‌خورد.

مضاف بر همه اینها، دقت شود که علم، آگاهی و شناخت [که در محیط کسب می‌گردد] چراغ راه است، اما تنها سبب هدایت نیست. ابلیس هم خدا را می‌شناخت، اما ایمان نیاورد. پس کسانی که مؤمن هستند، زحمت کشیده ‌اند و کسانی که بی ‌ایمان یا کم تقید یا اساساً کافر و مشرک و منکر هستند، بی‌توجهی نموده‌اند و مقصرند.