ساقی کوثر

فواید گریه کودکان
خداوند اعضای بدن انسان را آنگاه آفرید در هر کدام از اعضاء فوایدی نهاد حتی جزئی ترین آنها که به حساب نمی آید که توجه به آنها انسان را متوجه حکمت و قدرت خداوند می نماید.نمونه آن گریه کودکان است که بر اثر ناگاهی خانواده فرزندان خود را به خاطر اینکه گریه نکنند به بهانه های مختلف آرام می نمایند اما از فواید آن بی خبرند. چنانچه امام صادق(ع) در مورد این موضوع به مفضل می فرماید.

فواید گریه کودکان

ای مفضل! از منافع گریه کودکان نیز آگاه باش. بدان که در مغز کودکان رطوبتی است که اگر در آن بماند بیماریها و نارساییهای سخت و ناگوار به او رساند؛ مانند نابینایی و جز آن. گریه آن رطوبت را از سر کودکان سرازیر و بیرون می کند و بدین وسیله سلامتی تن و درستی دیده ایشان را فراهم می آورد. پدر و مادر از این راز آگاه نیستند و مانع آن می شوند که کودک از گریه اش سود ببرد. اینان همواره در سختی می افتند می کوشند که او را ساکت کنند و با فراهم کردن خواسته هایش از گریه بازش  دارند، ولی نمی دانند که گریه کردن به سود اوست و سرانجام نیکی پیدا می کند.

بدین ترتیب چه بسا که در اشیاء منافعی نهفته باشد که معتقدان به اهمال و بی تدبیری در کار عالم از آن غافل اند و اگر می دانستند، هیچ گاه نمی گفتند که فلان چیز بی ثمر است؛ زیرا آنان از اسباب و علل آگاه نیستند. براستی هر چه را که منکران نمی دانند عارفان می بینند. چه بسیار است چیزهایی که دانش اندک آفریدگان از آن کوتاه و خالق آفرینش با دانش بی پایانش از آن آگاه است .

قداستش عظیم و کلمه اش والاست. و اما آبی که از دهان کودکان سرازیر می شود و خارج می گردد، رطوبتی است که اگر در بدنهایشان بماند، آثار وخیمی بر جای می گذارد. چنانکه دانی گاه که رطوبت بدن چیره می شود[و بر دیگر عناصر، غلبه می کند]شخص، دچار کودنی، پدیوانگی، کم عقلی، فلج و قلوه و جز آن می گردد .

خداوند جل علاء چنان تدبیر نمود که این رطوبت در دوران کودکی از دهانشان بیرون رود و در بزرگی از سلامت تن برخوردار گردند. بدین ترتیب پروردگار به خاطر نادانی آفریدگان بر آنان منت نهاد و تفضل نمود. اگر اینان از داده ها و نعمتهای بی شمار او آگاه بودند، هیچ گاه در معصیت و لغزش از فرمانش فرو نمی افتادند. پاک و منزه خدایی که چه بزرگ است  نعمتهای او بر مستحقان و دیگر آفریدگان! و چه بالاتر است از آنچه باطل گرایان می پندارند.(برگرفته از وبلاگ شمیم حضور کاشف الکرب)

   منبع: توحید مفضل، 51و5